Ραδιενέργεια γεμίζει το διάδρομο.
Είμαι ολομόναχος κι έχω γίνει κατάχλωμος.
Σκοτεινιάζει. Το ρεύμα δε δουλεύει.
Θόρυβοι τριγύρω. Κάτι σαλεύει.
Δε θυμάμαι πώς βρέθηκα εδώ.
Δεν έχω ιδέα για το πώς στο διάολο θα βγω.
Σφαλισμένη εξώπορτα και πατζουρόφυλλα,
το στομάχι μου σφιγμένο σα συφυλιασμένη στρόφιγγα.
Νιώθω ένα πλάσμα να μ' ακολουθεί.
Μήπως είναι πάνω από ένα;
Προχωράω με βρακιά χεσμένα.
Κάτι πλησιάζει. Πρέπει να κρυφτώ.
Θέλω να φύγω από δω.

Θα γίνεις ένας από μας.
Θες, δε θες, στη μάπα θα μας φας.
Το παχύ σου έντερο θα γίνει ταραμάς.
Μόνο απ' τα ρουθούνια θα μπορείς να κατουράς.
Αν νομίζεις πως θα μας ξεφύγεις, τότε τά'χεις εντελώς χαμένα.
Μάτια, αυτιά και δάχτυλα στον ιδρώτα βουτηγμένα.

Δεν έχω επιλογές.
Δεν ξέρω τι να κάνω για να γλιτώσω απ' τις αλλόκοτες μορφές.
Ψάχνω να βρω κάτι, έστω για να αμυνθώ.
Καρέκλες; (μπα...) Θα μου κλάσουν τον πρωκτό.
Μπουσουλάω σιγά-σιγά κάτω από ένα κρεβάτι.
Τα ύπουλα πλάσματα μπας και πάρω μάτι.
Κοκκαλιάρικα σκέλια, περπατάνε δύο-δύο.
Φεύγω με την όπισθεν... χτυπάω κρανίο.
Επιστρέφω στο χολ. Οι θόρυβοι σταμάτησαν.
Θέλω να ξεράσω σ' ένα μπολ.
Μια καμπάνα βαράει σε Σι Μπεμόλ
κι η χολή μου τρώει ένα αυτογκόλ.
Μια μισάνοιχτη πόρτα, βιβλιοθήκη με κεριά.
Ένα τσούρμο από πλάσματα. Καμπάνα πουθενά.
Τα πλάσματα κάνουν μια φρικαλέα τελετή.
Κάτι αναπνέει στο αριστερό μου αυτί.

Θα γίνεις ένας από μας (κουρκουμάς).
Μυαλά ταραμάς, δέρμα τζιγεροσαρμάς.
Κόψε τις καρέκλες, πριονίδι για να φας.
Απ' τη ραχοκοκαλιά θα μάθεις να μιλάς.
Ό,τι έχει απομείνει από τη φωνή σου είναι κλάματα πνιγμένα.
Μάτια, αυτιά και δάχτυλα στον ιδρώτα βουτηγμένα.

Θα γίνεις ένας από μας εν καιρώ.
Πες αντίο στο κορμί σου το ανθρώπινο.
Ζεις και αναπνέεις για το μισοσκόταδο.
Είσαι γκρι. Είσαι μπεζ. Μουχλιασμένο και θολό νερό.
Όποια συναισθήματα να τα έχεις ξεχασμένα.
Μάτια και δάχτυλα
(και αυτιά)
στον ιδρώτα βουτηγμένα.